تقدیم به...

 آیا شده کسی را دوست داشته باشی و مدتها او را نبینی؟ گاه گاهی شاید هجوم خاطراتش و شوق نگاه مهربانش که نمی از باران شوق بر آن نشسته، بر قلب تو چنگ اندازد و کویر تنهایی تو را به نسیم صبحگاهی اش بنوازد و با زبان خاموشی بگوید: نا امید مباش من هستم و روزی با من خواهی نشست و نگاهت در نگاهم گره خواهد خورد و آنچه ناگفتنی ست خواهیم گفت و گره از عقده هایت باز خواهد گشت.

 چند ماهی بین من و تو فاصله افتاد، آه! که چه پر درد است جدایی از تو و چه جانسوز است کوبیدن در و نگاه امید دوختن به دری که دیر زمانی است به رویت بسته است،آیا این در کی باز خواهد شد؟ گاه و بی گاه به او سر می زنم، هر زمان که جام قلبم لبریز از درد شوق دیدارش می گردد، برای او نه،شاید برای خود،دل پریشان و بی صبرم...

 عصرهای جمعه چه بی قرار و دلتنگ، چه غم سنگینی!!

 آن روز جمعه نگاه مهربان تو حرارت دیگری داشت، عنایتی گویا از جنسی لطیف. نه نه! من بهتر نبودم، که، تو مهربانتر نگاهم نمودی.

 روز جمعه وعدگاه همیشگی من و تو،مسجد، نگاهم در طواف کعبه ای بود که باید برای دیدنش، چشم را می بستم و در حریم پاکش عاشقانه دور می گشتم. چه غوغایی در دلم بود، بی قرار و شیدا بیشتر از هر وقت دیگر...

 تنها صدای پیرزن توانست مرا به خود آورد،حواست کجاست؟! گمشده ای یا به دنبال گمگشته ای ؟!نمی دانم، فکر میکنم گم شده ام...تا او را نبینم آرام نخواهم گرفت.پیرزن گفت: دل به او بسپار، خوب نگاه کن، این محراب است، قامت ببند و دو رکعت نماز عشق به نیت وصال به جای آور.

  من از تو دور بودم و تو همواره مراقب من...

تو مهربانترینی! همیشه و همه جا کوتاهی از من است که قدر تو را نمی دانم، شاید بارها از کنارم گذشته باشی و طبق عادت همیشگی تو را نشناخته وطعنه ای هم به تو زده باشم و با یک ببخشید از کنارت بگذرم...

آنقدر در دریای اشکت غرق خواهم شد که برای نجاتم بیایی و دست مهربانت را برای گرفتن دستان بی رمق من باز کنی و آنقدر به این جاده بی انتها چشم خواهم دوخت تا با نور رخسارت روشن گردد.

 کجا و از که سراغت را بگیرم، از یاس، نرگس، شقایق یا نسیم سحر؟ آگاهم که دلت از من به درد آمده است و تو نیز ای مهربان! به حال پریشان من، غمخواری.

 اگر حال و قال و بارم نه آن دست است که دلت را شاد کند، دل غمین مدار و دست از من باز مکش که تو به بیچارگی ام بی پرده واقفی. من خود، حجابم...،لیکن تو را آنچنان فضل و کرامت بی انتهایی هست که بدان قسمت دهم و دست نیاز به سویت دراز کنم...

ای یوسف زهرا(س)، مرا چنان کن که لایق حضور تو باشم حتی به ساعتی، دقیقه ای یا لحظه ای.

ز دل! تو خود مرا آرامشی از درون آرامت بخش و گستاخی ام را با مهربانی ات بگذر.

 این جمعه هم با تمام وجود سلامت می دهم و تا جمعه دیگر مشتاقانه در انتظار ت خواهم ماند.